Κυριακή 13 Μαΐου 2012

Η καρδιά της μάνας

Μάνα. Λατρεμένη μορφή, η πιο λατρεμένη. Κομμάτι του εαυτού μας κι εμείς του δικού της πριν γεννηθούμε, κομμάτι μας και στην τελευταία μας αναπνοή, που φεύγει μαζί με το όνομά της. Ανυστερόβουλη η αγάπη της, ανυπόκριτη, αυθόρμητη, σταθερή σε όσα και να την πλήξουν.
Ο Οδυσσέας τρέμει σύγκορμος μην μπορώντας να αγκαλιάσει την σκιά της μάνας του στο Άδη. Ο Χριστός  τη μάνα του κοιτάει να εξασφαλίσει ξεψυχώντας.
Μάνα. Η γλύκα του ονόματός της ξαλαφρώνει την καρδιά κι από το πικρότερο φορτίο, γιατί εκείνη δεν διώχνει ποτέ. Ανέχεται τα πάντα.




Ένα παιδί, μοναχοπαίδι αγόρι,
αγάπησε μιας μάγισσας την κόρη.
- Δεν αγαπώ εγώ, του λέει, παιδιά,
μ' αν θέλεις να σου δώσω το φιλί μου,
της μάνας σου να φέρης την καρδιά
να ρίξω να την φάη το σκυλί μου.
Τρέχει ο νειός, την μάνα του σκοτώνει
και την καρδιά τραβά και ξεριζώνει
και τρέχει να την πάη, μα σκοντάφτει
και πέφτει ο νειός κατάχαμα με δαύτη.
Κυλάει ο γυιός και η καρδιά κυλάει
και την ακούει να κλαίη και να μιλάη.
Μιλάει η μάνα στο παιδί και λέει:
- Εχτύπησες, αγόρι μου;…και κλαίει!
.
"Η καρδιά της μάνας" του Άγγελου Βλάχου αφιερωμένη σε όλες τις μανάδες, τις πικραμένες αλλά αμετακίνητες από την αγάπη τους.