Θυμάται κανείς τις φορές που είχε πάει για τα κάλαντα όταν ήταν παιδί; Φυσικά και θα τις θυμάστε! Είναι από τις πιο ωραίες αναμνήσεις! Όχι μόνο μαζεύαμε χρήματα για να πάρουμε κάτι που λαχταρούσαμε όλο το χρόνο, αλλά ακόμη και η ίδια η "περιπέτεια" ήταν αυτό που άξιζε πάρα πολλά! Ήταν και θέμα συναγωνισμού το ποιός θα ξεκινήσει πρώτος, γιατί όσο περνούσε η ώρα, τόσο μεγάλωνε η πιθανότητα οι νοικοκυρές να ξεμείνουν από ψιλά ή από υπομονή και γενναιοδωρία!!!
Δεν ξέρω αν ίσχυε πάντοτε αυτό, αλλά την εποχή που εγώ πήγαινα για τα κάλαντα ήταν παράδοση να ξεκινάμε από το μαγαζί της κυρα-Γιώτας (της Τζάπενας, όπως την ξέρουμε όλοι). Φυσικά υπήρχε λογική εξήγηση: ήταν το πρώτο άτομο που συναντούσε κανείς, αφού πάντοτε ξυπνούσε και άνοιγε το μπακάλικο πολύ νωρίς, πριν τις 7. Θυμάμαι ότι πολλές φορές εκτός από τα χρήματα που μας έδινε για τα κάλαντα, μας κερνούσε και κάτι από το μαγαζί, που μας έδινε δύναμη για τη συνέχεια. Έτσι, πόρτα-πόρτα, συνεχίζαμε μέχρι και το τελευταίο σπίτι, γύρω στις 9 το πρωί, έχοντας ξελαρυγγιαστεί να τραγουδάμε για δυο ώρες σχεδόν. Βέβαια, η χαρά μας όταν μετρούσαμε τα χρήματα μας έκανε να ξεχάσουμε την κούραση! Χαρά όχι γιατί είχαν καμιά ιδιαίτερη αξία τα χρήματα (αφού μάλλον δεν ξέραμε και σε τι αντιστοιχούν), αλλά περισσότερο γιατί νομίζαμε ότι είχαμε και εμείς καταφέρει κάτι!
Το καλύτερο, όμως, ερχόταν το επόμενο πρωί: Ο Αϊ-Βασίλης! Τι προσμονή και αυτή!Με το που έμπαινε ο Δεκέμβρης το μυαλό μας κολλούσε εκεί! Θυμάμαι ότι αυτό που μου έκανε μεγαλύτερη εντύπωση (μεγαλύτερη ίσως και από το ίδιο το δώρο) ήταν τα πολύχρωμα περιτυλίγματα με τα χριστουγεννιάτικα σχέδια! Με πόσο απλά πράγματα μπορεί να ευχαριστηθεί ένα παιδί! Μάλλον, με πόσο απλά πράγματα ευχαριστιούνταν τα παιδιά της εποχής μας!
Άραγε, είχε ποτέ κανείς μας συνδέσει στο μυαλό του τον Αϊ-Βασίλη που μας έφερνε τα δώρα με το Αγιο Βασίλειο που γιόρταζε την ίδια μέρα; Εγώ πάντως αυτή τη σύνδεση άργησα να την κάνω και ομολογώ ότι ακόμη και τώρα ελάχιστες φορές φέρνω στο μυαλό μου το ορθόδοξο άγιο όταν μιλάω για Άγιο Βασίλη! Συνήθως φαντάζομαι εκείνον τον στρουμπουλό, ντυμένο στα κόκκινα γέροντα με τη φουσκωτή άσπρη γενειάδα, που κουβαλάει έναν σάκο γεμάτο δώρα!
Σκεφτόμουν μήπως είναι για την εποχή μας πιο ταιριαστός ο ορθόδοξος άγιος! Αυτός που περιέθαλψε όσους είχαν ανάγκη στις δύσκολες στιγμές, όπως αυτή που διανύουμε. Η εποχή της υπερκατανάλωσης και της αφθονίας που ο άλλος, ο στρουμπουλός, αντιπροσωπεύει, μάλλον εχει περάσει!
